Drugi koncert Chopinowski na Rakowieckiej

Za nami drugi cykl pianistycznych recitali "Chopin na Rakowieckiej", podczas którego muzyka największego polskiego kompozytora wybrzmiała na tle utworów innych muzyków romantycznych.

Na fortepianie zagrali dziś wybitni pianiści: Maciej Wota oraz Konrad Skolarski.

Maciej Wota - urodził się w 1992 roku. Jest absolwentem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w klasie fortepianu prof. Jerzego Sterczyńskiego. Ukończył także studia magisterskie w klasie organów prof. Andrzeja Chorosińskiego. Od roku akademickiego 2018/2019 pełni funkcję asystenta w Katedrze Fortepianu na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina. Uczestniczył w wielu kursach pianistycznych prowadzonych przez takich profesorów, jak: Andrzej Jasiński, Józef Stompel, Katarzyna Popowa-Zydroń, Krzysztof Jabłoński, Kevin Kenner, Dimitri Alexeev, Boris Petrushansky, Nikolai Demidenko, Rem Urasin, Janina Fiałkowska, Ludmil Angelov. Ponadto poszerzał swoje umiejętności w zakresie gry na fortepianie historycznym pod kierunkiem: Tobiasa Kocha, Andreasa Staiera, Alexeia Lubimova i Paolo Giacomettiego. Jest laureatem wielu krajowych i międzynarodowych konkursów pianistycznych. Wystąpił z wieloma recitalami fortepianowymi na znaczących wydarzeniach muzycznych. Koncertował w wielu krajach Europy: Polsce, Rosji, Niemczech, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Belgii, Włoszech, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, a także w Australii i Stanach Zjednoczonych. W 2019 roku prowadził miesięczny kurs mistrzowski zorganizowany przez Fryderyk Chopin Keimyung University w Daegu (Korea).

Maciej Wota zagrał trzy utwory Claude Debussy (1862-1918) - Suite bergamasque:

1. Prélude

2. Menuet

3. Clair de lune

4. Passepied

oraz trzy Fryderyka Chopina (1810-1849):

Polonez gis-moll op. posth.

Polonez b-moll op. posth.

Polonez Ges-dur op. posth.

Ballada F-dur op. 38

Prof. Konrad Skolarski, prowadzi aktywną działalność koncertową oraz pedagogiczną. Wśród ostatnich występów wymienić można II koncert fortepianowy Sergiusza Rachmaninova pod batutą Michaiła Jurowskiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie, recitale między innymi na 20. Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena, 30. International Izmir Festival w Turcji, koncerty z Camerata Jerusalem pod dyr. Avnera Birona (II koncert fortepianowy Ludwiga van Beethovena).W listopadzie 2017 r. Konrad Skolarski odbył tournée w Stanach Zjednoczonych, dając znakomicie przyjęte koncerty w Nowym Jorku i Buffalo. Jego interpretacja II koncertu fortepianowego Fryderyka Chopina z Buffalo Philharmonic pod batutą Maestry JoAnn Falletta uznano za „rewelację” i „hit” . Nagranie tego koncertu zostało zamieszczone na płycie CD promującej działalność tej znakomitej orkiestry amerykańskiej. W kwietniu 2017 r. Konrad Skolarski wystąpił z polską premierą I koncertu fortepianowego Rodiona Szczedrina, z towarzyszeniem Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, pod batutą Alexandra Humali. Konrad Skolarski naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 4 lat a już w wieku 13 lat został laureatem Konkursu Młodych Pianistów im. prof. Ludwika Stefańskiego. Uczył się pod kierunkiem prof. Marka Mizery, Janusza Olejniczaka oraz rosyjskiej pianistki prof. Olgi Rusiny. Swoje umiejętności pogłębiał na lekcjach u takich sław jak: Alexander Jenner, Sergio Perticarolli, Hiroko Nakamura, Oxana Yablonskaya oraz Vladimir Krainev. Był także uczniem legendarnego prof. Petera Feuchtwangera, pod którego kierunkiem pracowało wielu wybitnych pianistów, m.in. Martha Argerich, Nelson Freire, Tatiana Nikolaeva czy Shura Cherkassky. W 2007 r. Konrad Skolarski ukończył studia wAkademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Alicji Palety-Bugaj, zaś w latach 2007–2010 był studentem w mistrzowskiej klasie prof. Pavla Gililova (studia podyplomowe „Konzertexamen”). Pracując pod kierunkiem wielu rosyjskich pianistów-pedagogów Konrad Skolarski miał możliwość zetknięcia się z dwoma ośrodkami słynnej rosyjskiej szkoły pianistycznej — szkołą „leningradzką” i „moskiewską”. W 2001 roku zajął pierwsze miejsce na III Międzynarodowym Konkursie im. Piotra Czajkowskiego w Hiszpanii (Huesca). W 2002 roku, nagrał swoją debiutancką płytę zawierającą utwory Fryderyka Chopina, Franciszka Liszta, Sergiusza Rachmaninova oraz Sergiusza Prokofieva. Album ten został wydany przez firmę Universal w 2005 roku i natychmiast zyskał bardzo pozytywne opinie w prasie oraz radiu. W 2012 roku Konrad Skolarski podpisał kontrakt płytowy z firmą DUX, która wydała dwa jego albumy. Nagrania te zostały wysoko ocenione przez międzynarodową krytykę muzyczną (nagroda prestiżowego periodyku muzycznego DIAPASON „5” oraz nominacja do nagrody Fryderyk), zaś jego interpretacje Sonat Prokofieva i Rachmaninova krytycy muzyczni porównują z legendarnymi wykonaniami Światosława Richtera czy Emila Gilelsa. Obecnie jest wykładowcą Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Jego studenci są laureatami bądź półfinalistami międzynarodowych konkursów pianistycznych takich jak Busoni, Konkurs Chopinowski w Warszawie, San Marino, Hannover Chopin Competition, Yamaha Scholarship. Konrad Skolarski prowadzi także kursy mistrzowskie na całym świecie, był członkiem jury międzynarodowych konkursów pianistycznych. Od 2018 jest członkiem Penderecki Trio. Interesuje się malarstwem, poezją, psychologią, filozofią.

Konrad Skolarski zagrał trzy utwory Johannesa Brahmsa (1833-1897):

Intermezzo b-moll op. 117 nr 2

Intermezzo A-dur op. 118 nr 2

Intermezzo h-moll op. 119 nr 1

oraz Balladę g-moll op. 23 Fryderyka Chopina (1810-1849)

Mimo kuszącej pogody, na koncert przybyli goście, których przywitał dyr. Jacek Pawłowicz. W krótkich słowach wspomniał o historii znamiennego miejsca, jakim było więzienie na Rakowieckiej. Jednocześnie zwrócił uwagę, że tragiczne miejsce kaźni może nabrać także nowego znaczenia, gdy poprzez muzykę zrzuci z siebie ponurą aurę, a koncerty staną się swoistym hołdem oddanym zrodzonym w tych strasznych warunkach bohaterom. Jeden z nich - rotmistrz Witold Pilecki - w swoich rodzimych Skurczach sam chętnie oddawał się grze na fortepianie.

Słuchając utworów polskiego kompozytora w murach byłego więzienia, można było odnieść wrażenie, że znane i tak bliskie sercu dźwięki są inną formą przywołania historii tego miejsca - która stała się integralną częścią historii naszego narodu, podobnie jak muzyka Chopina - oraz jej ponownego przeżycia.