Jan Mazurkiewicz "Radosław"

zmarł 4 maja 1988 r.

, szef Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej, podczas Powstania Warszawskiego dowódca Zgrupowania "Radosław", więzień Rakowieckiej skazany w latach 50. na dożywocie.

Na początku I wojny światowej należał do Związku Strzeleckiego, z którym przybył 30 sierpnia 1914 do Krakowa i zaciągnął się do 1 Brygady Józefa Piłsudskiego. Trafił do niewoli rosyjskiej, ale uciekł i powrócił do Legionów.

We wrześniu 1939 powołał Tajną Organizację Wojskową, którą po klęsce wrześniowej ulokowano w Budapeszcie. W czerwcu 1940 roku powrócił do kraju i objął funkcję komendanta głównego TOW, które trzy lata później połączyło się z Kierownictwem Dywersji Kedywu AK, a Mazurkiewicz został zastępcą płk. Emila Fieldorfa "Nila". Później po odejściu "Nila", objął dowództwo Kedywu KG AK.

W Powstaniu Warszawskim był dowódcą Zgrupowania "Radosław", którego szlak prowadził od Woli przez Stawki, Muranów, Stare Miasto, Śródmieście, Czerniaków i Mokotów.

Po kapitulacji Powstania Mazurkiewicz kontynuował działalność konspiracyjną. Po rozwiązaniu AK działał w Delegaturze Sił Zbrojnych w Kraju. W pierwszą rocznicę wybuchu Powstania został aresztowany. UB zwolnił go z więzienia dla przeprowadzenia akcji ujawnienia byłych żołnierzy AK. Mazurkiewicz stanął na czele "Komisji Likwidacyjnej b. AK" i wystąpił z apelem do byłych żołnierzy AK o wyjście z podziemia. Po jego odezwie ujawniło się ok. 50 tys. żołnierzy podziemia.

4 lutego 1949 "Radosław" został ponownie aresztowany. Podczas śledztwa torturowano go próbując na nim bezskutecznie wymusić zeznania obciążające gen. Fieldorfa "Nila". Z więzienia na Mokotowie wyszedł dopiero po amnestii w 1956 roku.

Jego żoną była Maria Anna Zienkiewicz, która w Powstaniu Warszawskim była jego łączniczką o pseudonimie "Irma".

Po wyjściu z więzienie początkowo zajął się rzemiosłem, produkował kapturki przeciwdeszczowe. Prowadził też kawiarnię. Był wieloletnim wiceprezesem Zarządu Głównego ZBoWiD. W drugiej połowie lat 80 XX w., jako najwyższy stopniem i funkcją były oficer Armii Krajowej w Polsce, wszedł w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Bohaterów Powstania Warszawskiego.

Zmarł w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.