Władysław Dubielak "Myśliwy"
20 lipca 1924 urodził się ppor.
był ostatnią osobą straconą na Rakowieckiej z przyczyn politycznych w okresie terroru stalinowskiego.
Jako piętnastoletni ochotnik we wrześniu uczestniczył w walkach z Niemcami. Od 1940 r. żołnierz ZWZAK. Jednym z jej zadań było przemycanie Wisłą przez granicę Rzeszy broni oraz ludzi na teren Generalnej Guberni. W sierpniu 1944 r. próbował nieskutecznie przebić się na pomoc Powstaniu Warszawskiemu.
Po wkroczeniu wojsk sowieckich nie rozwiązał podległej sobie placówki AK. Na rozkaz komendanta prowadził działalność wywiadowczą na rzecz podziemia w Komendzie Powiatowej MO w Gostyninie. Nawiązał kontakt z członkiem Wojewódzkiego Sztabu ROAK, ppor. Henrykiem Jóźwiakiem „Groźnym”, który podobnie jak Dubielak prowadził działalność wywiadowczą w strukturach UB i MO pow. Gostynińskiego.
Władysław Dubielak „Myśliwy” po ucieczce z milicji sformował liczący blisko 30 żołnierzy oddział bojowy, który wchodził w skład obwodu ROAK o kryptonimie „Rybitwa”. Podczas swojej działalności przeprowadził w sumie 27 akcji zbrojnych wymierzonych w komunistyczną administrację i aparat represji. Rozbroił 6 placówek UB i MO. Wykonał 17 akcji ekspropriacyjnych i zaopatrzeniowych, m.in. na browar w Ciechomicach, urzędy gmin oraz spółdzielnie.
Aresztowania członków oddziału, ustawiczne obławy w terenie, brak łączności ze sztabem obwodu ROAK, skłoniły Władysława Dubielaka „Myśliwego”, w pierwszych dniach stycznia 1947 r. do podjęcia decyzji o zaprzestaniu działalności i rozwiązaniu oddziału. Ukrywał się do amnestii w lutym 1947, ujawnił się w WUBP w Warszawie 11 kwietnia 1947. W obawie o własne życie wyjechał do Wrocławia. Rozpoczął pracę, ale w związku z oskarżeniem o nadużycia został w dniu 21 maja 1948 r. aresztowany i wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu skazany na 8 miesięcy. Po zwolnieniu 5 września 1949 r. zbiegł do Berlina Zachodniego. W marcu 1950 r. za pośrednictwem Stanisława Lorenca nawiązał współpracę z wywiadem angielskim. Organizował drogi przerzutu agentów do Polski, zbierał informacje od uciekinierów z kraju.
Aresztowany w Berlinie Wschodnim przez Służbę Bezpieczeństwa NRD 10 września 1954 roku został cztery dni później przekazany władzom bezpieczeństwa PRL i osadzony w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.
W dniu 4 czerwca 1955 r. skazany na; „karę śmierci z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze i przepadek całego mienia na rzecz Skarbu Państwa”. Wyrok wykonano 27 października 1955 w Warszawie o godzinie 19:18.