Skromne są także znaleziska pochodzące z jamy grobowej oznaczonej litera V, w której ukryto szczątki czterech żołnierzy Wileńskiego Ośrodka Mobilizacyjnego AK, a wśród nich dowódcę V Brygady Wileńskiej, mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszkę” kilkanaście guzików, fragmenty obuwia, połamany grzebień, Nie można precyzyjnie określić, czyją były własnością - w zbiorowym dole przedmioty mogły ulegać przemieszczeniom.
W środkowej gablocie na drugim poziomie umieszczono szczególne przedmioty: medaliki i krzyżyki. Jest ich niewiele, nie maja łańcuszków (z jednym wyjątkiem), co świadczy o tym, ze były przez swych właścicieli ukrywane, być może zaszyte w odzieży Wystawa jest skonstruowana tak, by nie rozdzielać przedmiot6w wy- dobytych z jednej jamy, tzn. gablota odpowiada całości znaleziska wydobytego z jednego miejsca, jednak przedmioty o charakterze sakralnym zostały pokazane w innym kontekście, Znalazły się w jednej gablocie, ustawionej w centralnym punkcie I pietra Pawilonu X, przed kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. W kościołach w Polsce istnieje do dziś zwyczaj umieszczania przy obrazach Matki Boskiej darów wotywnych - różańców, biżuterii, krzyżyków etc. Ta gablota ma nawiązywać do tego obyczaju. Przedmioty, które towarzyszyły skazańcom w chwili śmierci, są świadkami zbrodni, ale i świadectwem wiary. W tej gablocie znajduje się także jedyny przedmiot, który nie pochodzi z Kwatery Ł. To ryngraf Bohdana Olszewskiego, żołnierza NSZ, powieszonego 18 maja 1946 r., z wyrytym jego imieniem i nazwiskiem oraz słowami ,,Eviva NSZ. Hic transit gloria mundi". Został odnaleziony przez zespół badaczy z Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN na warszawskim cmentarzu na Bródnie, na którym dokonywano tajnych pochówków więźniów straconych w praskim więzieniu przy ul. Namysłowskiej, tzw. Toledo.
Jeden z medalików w trakcie zabiegów konserwatorskich ujawnił na rewersie wydrapane jakimś cienkim przedmiotem trzy imiona: Wacek, Halina, Amelia. Należał do zamordowanego w 1949 r. w więzieniu na Mokotowie Wacława Walickiego i wraz z nim spoczął w nieoznaczonej jamie grobowej na Kwaterze Ł. Halina to imię aresztowanej wraz z nim żony; Amelia - urodzonej w więzieniu córki. Po siedemdziesięciu latach córka zobaczyła przedmiot, o którego istnieniu nie wiedziała, a który był nie tylko pamiątka po ojcu, ale i listem od człowieka, który jej nigdy nie widział,
W archiwach IPN zachowała się dokumentacja uzupełniająca obraz dramatu rodziny Walickich - prośby o ułaskawienie Haliny Walickiej, rokrocznie pisane przez jej matkę, Filomenę Rytel. Na tych petycjach najczęściej figurują odręczne dopiski: „bez biegu”, „pozostawić bez biegu”. Dopiero w kwietniu 1957r. Najwyższy Sąd Wojskowy dochodzi do wniosku, iż: brak jest dowodów w sprawie uzasadniających skazanie Rytel Haliny... Ogólnikowe stwierdzenia, że skazana pełniła funkcję łączniczki siatki szpiegowskiej ... nie mogą stanowić podstawy do ... skazania". Halina Walicka spędziła w więzieniu osiem lat.
Ostatnią część wystawy stanowi opowieść o działaniach poszukiwawczych, jakie były prowadzone w Kwaterze Ł w latach 2012-2017 przez zespół IPN kierowany przez prof. Krzysztofa Szwagrzyka. W formie reportażu zaprezentowane są kolejne etapy prac. W celach - odsunięte od bezpośredniego oglądu widza - ukazane są jamy grobowe, w których archeolodzy odsłaniali wrzucane bezładnie, często do zbiorowych dolów, poprzerastane korzeniami ludzkie szczątki.
Osobne miejsce poświecono odkryciu jamy grobowej Zaporczyków: Dół, w którym znaleźliśmy szczątki pana majora Hieronima Dekutowskiego „Zapory” początkowo nie był dla nas niczym szczególnym. Pracowaliśmy tam pełne trzy dni. A działo się tak dlatego, że ktoś starał się doprowadzić do tego, że na bardzo wąskiej przestrzeni zostanie wciśniętych ośmiu mężczyzn. I dopiero ostatniego dnia doszliśmy do ostatnich szczątków. Dzisiaj już wiemy, że były to szczątki pana majora Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Oprawcy rzucili go najgłębiej, twarzą do ziemi. Miał zgiętą rękę, zgiętą nogę, a więc wrzucili go do tego miejsca, a na nim układali szczątki jego najbliższych współpracowników. Prof. Krzysztof Szwagrzyk, wypowiedz z filmu ,,Zapora", rez. K. Starczewski.
Gdy wyprowadzano z Powązek szczątki odnalezionych po zakończeniu prac w 2012 r. nikt jeszcze nie wiedział, że na czele konduktu pogrzebowego niesiono trumnę ze szczątkami ,,Zapory".
W jednej z cel w ostatniej części ekspozycji eksponowane są fragmenty tkaniny - jedyne przedmioty, jakie zachowały się w dole, w którym spoczywały szczątki wyższych dowódców marynarki wojennej, zamordowanych w grudniu 1952 r. - Stanisława Mieszkowskiego, Zbigniewa Przybyszewskiego i Jerzego Staniewicza. Skromna zawartość gabloty kontrastuje ze zdjęciem z uroczystego pogrzebu komandorów, który miał miejsce w grudniu 2017 roku, sześćdziesiąt pięć lat po ich śmierci. Życzenie ,,ludzkiego pochowania", wyrażone przez wdowę po komandorze, wreszcie zostało spełnione: Proszę o zezwolenie na ekshumacje zwłok celem ludzkiego pochowania. Zwracałam się już w tej sprawie do Generała Prokuratora oraz Naczelnego Prokuratora Wojskowego, od których otrzymałam odpowiedzi odmowne, motywowane nieznajomością miejsca pochowania mojego męża... Anna Mieszkowska, wdowa po kmdr. Stanisławie Mieszkowskim.
Swoistym podsumowaniem zarówno wystawy, jak i prac są cyfry: prowadzone w pięciu etapach, trwające w sumie 153 dni prace poszukiwawcze pozwoliły odnaleźć szczątki około 300 osób. Większość spośród odnalezionych stanowią zamordowani w więzieniu przy Rakowieckiej więźniowie polityczni. W pracach uczestniczył zespół około 50 specjalist6w z różnych dziedzin, wspierany przez wolontariuszy. Przesiano ponad 1000 ton ziemi, by mieć pewność, że nie pozostawiono na Łączce żadnych szczątków ludzkich, by każdy miał szansę, na ludzki pochówek.
ŻOŁNIERZE WYKLĘCI
płk Władysław Liniarski
ps. „Mścisław”, „Wuj”, „Jan”
1897-1984
Organizacje:
Armia Krajowa, Armia Krajowa Obywatelska
Urodzony 23 listopada 1897 we wsi Małachowice-Gustawów w powiecie włoszczowskim (w ówczesnej) guberni kieleckiej. W latach 1917-1919 należał do Polskiej Wojskowej. W II Rzeczypospolitej służył w Wojsku Polskim początkowo od 1919 roku jako kapral w 24 pułku piechoty. W 1020 roku rozpoczął naukę w Szkole Oficerskiej w Krakowie. Ukończył ja w 1922 roku i przeniesiony do 83 pułku piechoty w Brześciu, gdzie był oficerem gospodarczym w Wojskowym Sądzie Okręgowym w Brześciu. W latach 1923-1924 przeniesiony do 83 pułku piechoty. Od 1924 roku pełni funkcję referenta wyszkolenia w Sztabie IX DOK. W 1932 roku przeniesiony do Szkoła Podchorążych Piechoty w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej gdzie jest instruktorem i oficerem MOB.
W latach 1934- 1938 zostaje adiutantem i dowódcą kompanii w 62 pułku piechoty w Bydgoszczy,. Od maja do listopada 1938 roku pełni funkcję I oficera Sztabu 15 Dywizji Piechoty w Toruniu. Od listopada1938 roku do marca 1939 roku oddelegowany na kurs dowódców batalionów do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W marcu 1939 roku awansowany na dowódcę batalionu 62 pułku piechoty. którym dowodzi podczas kampanii wrześniowej. Toczy walki na Pomorzu i Kujawach. Bierze udział w bitwie nad Bzurą. W walkach w Puszczy Kampinoskiej zostaje ranny i dostaje się do niewoli niemieckiej, z której ucieka.
Od stycznia 1940 roku podejmuje służbę w Związku Walki Zbrojnej jako szef Oddziału III Komendy Obszaru II Białystok. Od października 1941 roku jednocześnie jest Komendantem Obszaru Białystok ZWZ.
Od lutego w wyniku przemianowania ZWZ w Armię Krajową zostaje Komendantem Okręgu Białystok AK. Po rozwiązaniu struktur Armii Krajowej na ich bazie 15 lutego 1945 roku z rozkazu Linarskiego powołana zostaje Armia Krajowa Obywatelska na terenie województwa białostockiego oraz znajdujących się po wschodniej stronie granicy dawnych polskich powiatów wołkowyskiego i grodzieńskiego. Jest on komendantem AKO do końca maja 1945 roku. 1 czerwca 1945 roku podporządkował się Delegatowi Sił Zbrojnych na Kraj Janowi Rzepeckiemu.
Aresztowany 30 lipca 1945 roku w Brwinowie. Skazany 20 maja 1946 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie na karę śmierci. W wyniku ułaskawienia karę zamieniono na 10 lat więzienia. W wyniku amnestii w 1947 roku karę zmniejszono do 7 lat. Karę odbywał w Rawiczu. Zwolniony 13 kwietnia 1954 roku.
W lutym 1979 został członkiem Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Należał do redakcji wydawanego przez tę organizację pisma „Rzeczpospolita”. Działał również w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela.
Zmarł 11 (lub 14) kwietnia 1984 roku w Warszawie.