top of page

ŻOŁNIERZE WYKLĘCI

Image-empty-state_edited_edited.jpg

płk. Franciszek Niepokólczycki

ps. „Franek”, „Halny”, „Marek”, „Szubert”, „Teodor”, „Woźniak”, „Żejmian”

1900-1974

Organizacje

Żołnierz Służby Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej, działacz Wolność i Niezawisłość.

Urodzony 27 października 1900 w Żytomierzu. Rozpoczyna naukę w wieku 11 lat w rosyjskim progimanazjum. W listopadzie 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, gdzie przechodzi przeszkolenie wojskowe. Gimnazjum kończy eksternistycznie już w wolnej Polsce w 1919 roku.. Już w listopadzie 1919 zostaje komendantem Okręgu POW Żytomierz i oficerem wywiadu POW na Ukrainie.
Od stycznia 1920 roku pełni funkcję referenta wywiadu Okręgu „D” POW, a od maja oficera wywiadowczego POW w Sztabie Armii na Ukrainie, od czerwca zastępcy dowódcy oddziału partyzanckiego przy Dowództwie Frontu Ukraińskiego.
Od lipca 1920 roku w Komędzie Naczelnej Okręgu III (kaliskiego) POW zostaje referentem Wydziału Wojskowego, a od listopada 1920 roku szefem Komisji Likwidacyjnej. W lutym 1922 roku wstępuje do Wojska Polskiego od lipca na miesiąc przydzielony do Odziału II Sztabu Generalnego, od sierpnia zostaje dowódcą plutonu Sztabowego Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W lutym 1923 roku obił dowództwo plutonu w 5 pułku piechoty Legionów od marca przeniesiony do 10 pułk saperów. Od stycznia 1926 roku pełni funkcję referenta mobilizacyjnego pułku. Od grudnia 1927 roku ponownie zostaje dowódcą plutonu.
W styczniu 1929 roku przeniesiony do 3 pułku saperów wileńskich do szkoły podoficerskiej, gdzie zostaje dowódcą plutonu. Od października odkomenderowany do 3.baon gdzie pełni funkcję m.in. dowódcy kompanii szkolnej. Od listopada 1935 roku zostaje wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie, a później referentem wyszkoleniowym. Od marca 1939 roku w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych przydzielony do sztabu gen Emila Przedrzymirskiego-Krukowicza

Podczas wojny 1939 pełni służbę w Armia „Modlin” dowodząc 60 batalionem saperów. W obliczu klęski po wkroczeniu Armii Czerwonej zgłosił swój akces do konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polsce w dniu powstania jej powstania - 27 września 1939r.

5 października 1939 roku organizował zamach na Hitlera podczas „defilady zwycięstwa” Wehrmachtu w Alejach Ujazdowskich w Warszawie, który niestety nie doszedł do skutku.

Od listopada 1939 roku w Związku Walki Zbrojnej m.in. w Oddziale III (Operacyjno-wyszkoleniowym) Komendy Okupacji Niemieckiej ZWZ. Następnie kierownik Związku Odwetu Komendy Okupacji Niemieckiej ZWZ oraz kierownik Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ i do 1942 Szef Wydziału Saperów KG ZWZ.

Od lutego 1942 roku w Armii Krajowej, zastępca Komendanta Kedywu KG AK płk. Augusta Emila Fieldorfa (którego zamordowano po wojnie, wyrok przez powieszenie wykonano 24 lutego 1953 o godz. 15.00 w więzieniu Warszawa-Mokotów przy ul. Rakowieckiej).
Od września 1943 roku szef wydziału Saperów O.III KG AK.

Podczas Powstania Warszawskiego – odpowiedzialny za całą produkcję materiałów wybuchowych, granatów i butelek zapalających. Po upadku powstania w Oflagu wyzwolenia w styczniu 1945 roku.

Od lutego 1945 roku włącza się w działalność antykomunistyczną zostaje zastępcą Komendanta Obszaru Południe Delegatury Sił Zbrojnych płk. Antoniego Sanojcy. W utworzonym we wrześniu Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość pełnił początkowo funkcję zastępcy Prezesa Obszaru Południe WiN, po aresztowaniu płk. Jana Szczurka-Cergowskiego 15 listopada 1945 roku– Prezes Obszaru Południe WiN, 23 listopada 1945 roku Prezes II Zarządu Głównego WiN

Aresztowany 22.10.1946 roku w Zabrzu

Skazany w Procesie Krakowskim, który się toczył od 11.08 do 10.09.1947, na karę śmierci. Ułaskawiony na karę dożywotniego więzienia. Karę odbywał we Wronka i w Szczecinie.

Zwolniony 22 grudnia 1956 roku.

Zmarł 11.06.1974 w Warszawie.

Pochowany na cmentarzu katolickim w Brwinowie.

bottom of page