urodzony 29 VI 1949 w Jeleniach k. Ostrzeszowa,
pracował w Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych Dolmel we Wrocławiu. W 1980 roku wziął udział w strajkach 24 i 28-30 lipca. Był przedstawicielem załogi podczas negocjacji z dyrekcją.
Po wprowadzenie stanu wojennego 13 XII 1981 współorganizator strajku w Zajezdni Autobusowej nr VII MPK we Wrocławiu, następnie w dniach 14–16 XII współorganizator strajków we wrocławskich zakładach Dolmel, Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag, Fabryce Maszyn Budowlanych Bumar-Fadroma, Fabryce Automatów Tokarskich.
Od 16 XII 1981 ukrywał się, poszukiwany listem gończym.
Do listopada 1982 roku współorganizator podziemnej „S” we Wrocławiu, protestów w zakładach oraz demonstracji ulicznych. Od 5 X 1982, po aresztowaniu Władysława Frasyniuka przejmuje funkcję przewodniczącego RKS. Brał udział w nagraniu 2 audycji podziemnego Radia „S”.
7 XI aresztowany, osadzony w AŚ we Wrocławiu i areszcie KW MO.
27 XII 1982 skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu w trybie doraźnym na 4 lata pozbawienia wolności. Karę odbywał w Zakładach Karnych w Kłodzku, Strzelinie i Barczewie.
15 III 1983 Rada Państwa odrzuciła jego prośbę o ułaskawienie, 18 III Sąd Penitencjarny w Wałbrzychu odrzucił jego prośbę o wcześniejsze zwolnienie ze względu na zły stan zdrowia i problemy rodzinne.
27 VII 1983 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu na mocy amnestii złagodził karę do 2 lat.
We IX 1983 włączył się w protest - głodówkę w celu polepszenia warunków i traktowania więźniów politycznych osadzonych w ZK w Barczewie.
W III 1984 po rozpoczęciu kolejnego protestu w więzieniu podjął na własną rękę kolejną tajną głodówkę. Pozbawiono go widzeń, poddawano represjom, był bity i zamykany w pomieszczeniu bez dostępu powietrza, szykanowano. Nie mogąc już tego wytrzymać 15 IV podjął próbę samobójczą. Następnie bezprawnie osadzono go w izolatce gdzie w nocy z 13/14 V ponownie targnął się na swoje życie. Początkowo leczony w szpitalu więziennym w Barczewie, po interwencji zawiadomionego o zaistniałej sytuacji abp. Bronisława Dąbrowskiego 17 V przewieziony do szpitala w Olsztynie następnie 22 V do szpitala w Warszawie.
20 VIII Sąd Wojewódzki we Wrocławiu darował mu resztę kary na mocy amnestii.
Do III 1985 trwa leczenie w szpitalach we Wrocławiu i Warszawie gdzie musiał przejść kilka operacji.
1985–1990 znajdował się na rencie więziennej.

Po 1995 r pracował we władzach nadzorczych ZUS-u, Regionalnej Kasy Chorych, Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej oraz jako ławnik Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia do orzekania w zakresie prawa pracy i ubezpieczeń społecznych.
zm. 26 III 2009 we Wrocławiu.