top of page

Walentynowicz Anna

Image-empty-state_edited_edited.jpg

Anna Walentynowicz

1929-2010

Wolne Związki Zawodowe, NSZZ "Solidarność"

Urodzona 15 sierpnia 1929 w Siennem na Wołyniu w rodzinie chłopskiej. Po 1945 r. pracowała w gospodarstwie rolnym pod Gdańskiem. Z myślą o tym, aby być w pełni samodzielną, najęła się w Gdańsku do pracy w piekarni i fabryce margaryny. Ciężka praca sprawiła, że była szczególnie wyczulona na ludzką krzywdę.
W 1950 ukończyła kurs spawacza i została przodownicą pracy.
Zatrudniła się w Stoczni Gdańskiej im. Lenina i pracowała jako spawacz i suwnicowa.
Początkowo zapisała się do ZMP ale szybko zrezygnowała z członkostwa, rozczarowana szerzącym się kłamstwo w ZMP.
Szybko zyskała szacunek wśród załogi, występując odważnie przeciwko różnym nieprawidłowościom w zakładzie. Już wtedy była wzywana na rozmowy ostrzegawcze ze Służbą Bezpieczeństwa.
Po raz pierwszy próbowano ją zwolnić ze stoczni w 1968 r., kiedy chciała wyjaśnić defraudację pieniędzy z funduszu zapomogowego. W jej obronie stanęła załoga wydziału W-3. Przywrócono ją do pracy ale przeniesiono na wydział W-2.
W grudniu 1970 r. przygotowywała posiłki dla strajkujących robotników.
W 1978 r. przystąpiła do Wolnych Związków Zawodowych, redagowała gazetkę związkową, roznosiła ulotki.

Należała do:

w 1982 przetrzymywana na Rakowieckiej

internowana w Fordonie i Gołdapi

Jej mieszkanie stało się punktem kontaktowym i miejscem spotkań WZZ.
Walentynowicz systematycznie nękana przez SB, zatrzymywana na 48 godzin, rewidowana, karana upomnieniami i naganami, mówiła:
"W Polsce mogą się jeszcze zdarzać ludzie biedni, ale nie może być ludzi zastraszonych"
8 sierpnia 1980 r. na pięć miesięcy przed odejściem na emeryturę rozwiązano z nią umowę o pracę. Żądanie przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz stało się pierwszym postulatem strajku, który rozpoczął się 14 sierpnia w Stoczni Gdańskiej.
6 sierpnia, gdy stoczniowy Komitet Strajkowy podpisał porozumienie z dyrekcją, zatrzymywała wychodzących do domu robotników. To m.in. jej apele sprawiły, że część z nich pozostała, by kontynuować strajk solidarnościowy z innymi zakładami.

Władze gdańskiej "Solidarności" pozbawiły Walentynowicz delegacji na I Krajowy Zjazd Delegatów związku w gdańskiej hali "Olivia" w 1981 r., ostatecznie uczestniczyła w nim w charakterze gościa.

W 1981 r. Służba Bezpieczeństwa próbowała ją otruć.

Po wprowadzeniu stanu wojennego internowana w Fordonie i Gołdapi. Po wyjściu na wolność nie przestała protestować w obronie ludzi i ich godności.
W 1982 r. przetrzymywana na Rakowieckiej.
9 marca 1983 roku przed sądem w Grudziądzu rozpoczął się proces Anny Walentynowicz.
Sąd skazał ją na rok i trzy miesiące więzienia w zawieszeniu na 3 lata za m.in. "kontynuowanie działalności związkowej i organizowanie akcji protestacyjnej" w grudniu 1981 r.
Do więzienia trafiła 4 grudnia 1983 roku, po tym jak przyłapano ją na próbie wmurowania tablicy upamiętniającej górników z kopalni „Wujek”.

Przeciwniczka okrągłego stołu.

✈Zginęła w katastrofie Smoleńskiej 10 IV 2010r.
W 2012 roku po ekshumacji okazało się, że ciało jej jest zamienione z innym. Wówczas dokonano ponownie pogrzebu i szczątki Anny Walentynowicz mogły wreście spocząć w rodzinnym grobie na gdańskim cmentarzu Srebrzysko.

A.H-R na podstawie IPN

WIĘŹNIOWIE RAKOWIECKIEJ

bottom of page