top of page

OFIARY RAKOWIECKIEJ

Image-empty-state_edited_edited_edited_e

Karol Chmiel

ps. „Grom”, „Zygmunt”, „Katonowicz”, „Leon”

1911-1951

 

Związek Walki Zbrojnej, Armia Krajowa, IV Zarząd Główny Wolność i Niezawisłość

Żył 40 lat

Karol Chmiel urodzony 17 kwietnia 1911 w Zagorzycach.
Świadectwo dojrzałości uzyskał w Gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, a dyplom magistra prawa na UJ w Krakowie. Ukończył w stopniu kaprala podchorążego rezerwy Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty 6 Dywizji Piechoty przy 20 pułku piechoty w Krakowie.
W czasie mobilizacji w sierpniu 1939 został do Ośrodka Zapasowego 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej przemieszczał się z ośrodkiem przez Tarnów i Jarosław. Uniknął niewoli. W styczniu 1940 wstąpił do ZWZ, od stycznia 1941 dowodził plutonem. W 1942 awansował do stopnia podporucznika AK, a w 1945 – porucznika. Walczył w BCh, był komendantem powiatowym BCh w Dębicy, także komendantem obwodu AK w Dębicy. W akcji „Burza” ciężko ranny. Od września 1945 rozpoczął działalność konspiracyjną w WiN na obszarze południowo-wschodnim, od stycznia 1947 był członkiem kierownictwa IV ZG WiN. Sprawował funkcję kierownika wydziału. Był współautorem Memoriału do ONZ w 1946, doradcą politycznym prezesa WiN, wyznaczony do przerzutu na Zachód.
Aresztowany 12 grudnia 1947 w Krakowie i osadzony w więzieniu mokotowskim.
14 października 1950 skazany przez WSR w Warszawie na karę śmierci.
Stracony 1 marca 1951 roku.

M.G.

bottom of page