top of page

OFIARY RAKOWIECKIEJ

Image-empty-state_edited_edited_edited_e

Adam Lazarowicz

ps. „Klamra”, „Pomorski”, „Kleszcz”, „Zygmunt”, „Jadzik”, „Grot”, „Orczyk”, „Gwóźdź”, „Aleksander”

1902-1951

 

Związek Walki Zbrojnej, Armia Krajowa, IV Zarząd Główny Wolność i Niezawisłość

Żył 49 lat

Adam Kalikst Łukasz Lazarowicz urodzony 14 października 1902 w Berezowicy Małej,
W 1919 wstąpił na ochotnika do odrodzonego Wojska Polskiego i walczył z Ukraińcami na Wołyniu. Następnie rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, w którym 1921 ukończył VIII klasę. W 1921 rozpoczął studia na Wydziale Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1931 ukończył kurs podchorążych piechoty. Z dniem 1 września 1931 mianowany został podporucznikiem rezerwy piechoty. W 1934 w tym stopniu został zweryfikowany z lokatą 392 w korpusie oficerów piechoty i posiadał przydział mobilizacyjny do 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko ostatniego komendanta miasta Dębica. Po ewakuacji garnizonu przy-łączył się do jednostek walczących w rejonie Rawy Ruskiej; dowodził kompanią.
W październiku 1939 wrócił do Gumnisk koło Dębicy, gdzie ponownie objął funkcję kierownika szkoły. Jednocześnie zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Służby Zwycięstwu Polski, a następnie Związku Walki Zbrojnej. W 1940 został komendantem placówki, a następnie Obwodu Dębica ZWZ-AK; stał na jego czele aż do wiosny 1944.
Jego największym sukcesem był współudział w rozpracowaniu niemieckiej broni rakietowej V-2 na poligonie doświadczalnym w rejonie miejscowości Blizna koło Dębicy. Wiosną 1944 r. objął funkcję zastępcy inspektora Inspektoratu Rzeszów AK. W czasie akcji „Burza” dowodził 5 pułkiem strzelców konnych AK, liczącym ok. 1200 ludzi. Za pomoc wojskom sowieckim otrzymał Order Czerwonej Gwiazdy, ale go nie przyjął.
W lutym 1945 przybył do Rzeszowa, gdzie został kierownikiem Okręgu Rzeszowskiego WiN, a następnie Okręgu Wrocławskiego. W grudniu 1946 został mianowany zastępcą Prezesa IV Zarządu Głównego WiN ppłk. Łukasza Cieplińskiego. 5 grudnia 1947 w Żninie został aresztowany przez UB.
14 października 1950 Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go 4-krotnie na karę śmierci i 33 lata pozbawienia wolności.
1 marca 1951 został stracony w więzieniu mokotowskim.

M.G.

bottom of page